Jakoś tak..

Jakoś tak bezbarwnie się zrobiło we mnie, na chwilę podniecenie spowodowane co miesięczną owulacją wzbudziło zainteresowanie ciałem Szacownego i.... cisza, czuję się pusta w środku. Praca przynosi refleksje dziwne, przyglądam się Kobietom starszym ode mnie, które zmęczone, sfrustrowane, zirytowane co dzienną pracą w której czują się nie doceniane finansowo i ambicjonalnie, czy chcę skończyć tak jak one, czy będę tak sfrustrowana, a jeżeli nie chcę to co zrobić. Przykro mi się zrobiło jak jednej z nich popłynęły łzy, ocena ludzi w nowej pracy jest ogromnym wyzwaniem dla mnie, za długo siedziałam w poprzedniej pracy, z drugiej strony nie mam ochoty wiązać się emocjonalnie z tym miejscem i z tymi ludźmi.
Dwa tygodnie najbliższe jestem sama... i co :) zamierzam regularnie kłaść się spać wieczorem do łóżka i zasypiać szybko, aby wstać wypoczęta i przywitać dzień z uśmiechem na twarzy.
Radość sprawia mi obserwacja dzieci :) ich zachowań :) bawią mnie ich postawy na dorosłego, ich energia udziela się, a krzyki podczas przerw nie przeszkadzają wcale.